Domácí pobožnost – Neděle po Velikonocích

Klikněte na obrázek níže a stáhněte si podklady i s písněmi

„Podnieście ku górze wasze oczy i patrzcie: Kto to stworzył?” (Iz 40,26) Na co mieli patrzeć Izraelici, którzy w tym czasie znajdowali się właśnie w niewoli? Na niebo, słońce, księżyc, gwiazdy. Podczas gdy Babilończycy widzieli w nich swoich bogów, którym oddawali cześć, lud Boży miał za nimi widzieć Pana, stwórcę wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. To Bóg, który stworzył ziemię, utrzymuje ją i o nią się troszczy. Ma dostatek siły i jest Bogiem porządku. Bogu nic nie wymknęło się spod kontroli, niczego Mu nie brak. „… Wyprowadza ich wojsko w pełnej liczbie, na wszystkich woła po imieniu. Wobec takiego ogromu siły i potężnej mocy nikogo nie brak” (Iz 40,26).

Jako kontrast z tym wielkim Bogiem rozbrzmiewa pytanie do ludu: „Czemu więc mówisz, Jakubie, i powiadasz, Izraelu: Zakryta jest moja droga przed Panem, a moja sprawa do mojego Boga nie dochodzi?” (Iz 40,27).

Nawet najbardziej oddalone gwiazdy ani cokolwiek innego w tym stworzeniu nie sądzi, że jest w zapomnieniu, dlaczegóż więc uważacie tak wy, lud Boży? Dlaczego my tak myślimy? Bóg przecież nie określa nas po numerach (jak czynili to naziści w obozach koncentracyjnych), ale mówi do nas po imieniu – Jakubie, Izraelu – a za tymi imionami kryje się cudowne Boże działanie. Wzywa i woła każdą i każdego z nas osobiście – dlaczego więc myślimy, że na nas nie zwraca uwagi? Nie, to raczej my nie zwracamy uwagi na Niego…

Bóg mógłby z nami postępować twardo i bez ogródek, On jednak przez proroka Izajasza bezgranicznie cierpliwie przypomina swemu ludowi – a więc i nam – kim był, jest i będzie: „Czy nie wiesz? Czy nie słyszałeś? Bogiem wiecznym jest Pan, Stwórcą krańców ziemi. On się nie męczy i nie ustaje, niezgłębiona jest jego mądrość” (Iz 40,28).

Wiersz ten jest demonstracją (wojskową defiladą) mocy Bożej. Nie może pomagać ten, kto sam nie ma siły. Bóg jednak okazuje się jako Ten, który dysponuje nieskończonym mnóstwem sił kreatywnych, jako Bóg, który się nie męczy i jest gotowy, by pomóc. W tym kontekście czytamy kolejne wiersze: „Zmęczonemu daje siłę, a bezsilnemu moc w obfitości. Młodzieńcy ustają i mdleją, a pacholęta potykają się i upadają, lecz ci, którzy ufają Panu, nabierają siły, wzbijają się w górę na skrzydłach jak orły, biegną, a nie mdleją, idą, a nie ustają” (Iz 40,29-31).

Bóg nie omdlewa, ale daje siłę omdlewającym, tym, którym jej brak. Bóg nie zna strachu, ale dodaje odwagi bezsilnemu i zalęknionemu. Na wielu miejscach Biblii Bóg przedstawiony jest jako Ten, kto opatruje rany i skłania się ku słabym. Trzeba wszak uznać swoją słabość, przyznać, że jest się u kresu sił, że się boimy, by On mógł nam pomóc; tak jak tonący musi przestać starać się samemu za wszelką cenę uratować i oddać się całkowicie w ręce ratownika. Bóg jest zawsze gotowy, by darować siłę tym, którzy jej potrzebują i polegają na Jego mocy i pomocy.

„Młodzieńcy ustają i mdleją, a pacholęta potykają się i upadają, lecz ci, którzy ufają Panu, nabierają siły, wzbijają się w górę na skrzydłach jak orły, biegną, a nie mdleją, idą, a nie ustają” (Iz 40,30.31). Klucz do życia, znalezienia sił i pomocy nie znajduje się w nas samych, ale w Bogu. To, czego Bóg od nas oczekuje, to zaufanie – względem Niego, nieograniczonego w sile i możliwościach. On dla nas przez Chrystusa stał się słabym, by na Nim mógł okazać swoją moc.

Ci, którzy polegają jedynie na własnych siłach, mają ograniczone zdroje. Ci, którzy czekają na Pana – którzy ufają pośrodku przeszkód i przeciwieństw – mają dostęp do nieskończonych źródeł Bożych.

Tak więc – jedynie ci, „… którzy ufają Panu, nabierają siły, wzbijają się w górę na skrzydłach jak orły, biegną, a nie mdleją, idą, a nie ustają”.

Podsumowanie i pytania do zastanowienia

1. Stale sobie przypominaj, kim jest Bóg i jak działał On w życiu swego ludu oraz w twoim zyciu. Zaśpiewaj z dziećmi piosenkę: „Je velký náš Bůh, je silný a mocný…”.

2. Bóg jest wszechmocny – pamiętaj, że gdy polegać będziesz jedynie na własnych siłach szybko się zmęczysz i zabraknie ci energii.

3. Oddaj Bogu swoje słabości i przyjmij Jego posilenie.

4. Ufaj, a zobaczysz perspektywę wieczności. Czy żyjesz na tej ziemi tylko dniem dzisiejszym, czy też spoglądasz na świat ze wspaniałym widokiem na wieczność?

5. Zaśpiewaj albo wypowiedz jako własne wyznanie słowa pieśni: „Którzy oczekują Pana, nabywają nowych sił…”.

ks. Jiří Chodura, Oldrzychowice; Prezes Synodu ŚKEAW